Ո՜վ էլ լինես Ի՜նքդ քո մեջ Կամ դո՜ւրս քեզնից, Արմատներդ չմոռանա՜ս, Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից: Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր- Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝ Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր, Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար… Արմատներիդ կառուցվածքը Բա՜րդ է այնքան, Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ, Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ, Որ գիշերը կվերջանա՜ Դու կմնաս լույսերի մեջ: Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ Դեսի՜ց-դենից, (և ոչ մի խոսք արմատներից) Ես չգիտե՜մ- Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝ Այդ անարմատ անաստվա՜ծը Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս Վատ դերձակի ասեղի պես… Ո՜վ էլ լինես Ի՜նքդ քո մեջ Կամ դո՜ւրս քեզնից- Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից, Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող Լուսաբացից: |