«Մայր հողին - հագեցած արցունքով Փաթի՜լ առ փաթիլ իջնում էր ձյունը…» Երբեք մի՛ սկսիր նման տողերով Քո ծնունդ առնող բանաստեղծությունը: Մի՛ գրիր թե տերևը բղավեց. – Ընկա, - Քանի դեռ տերևը չի՛ հասել հողին, Դա էլ տերևի սլա՜ցքն է որ կա՝ Ձգտումը դեպի իրեն ծնողին: Բնության քողը հա՜ստ վարագույր է՝ Միլիո՜ն անհայտով մի հավասարում, Հազար փականով փակված մի դո՜ւռ է Բանալիները հեռու երկնքում: Ձեռքիդ գրի՜չը կացին չէ մի բութ, Որ նախատեսված է կտրելու համար, Բնության ամեն մի նո՜ւրբ երևույթ Բացվո՜ւմ է գրչով բանաստեղծական: Գրում ես պոե՜տ ես, բայց աղմկո՜ւմ ես՝ Արթնացնում թռչո՜ւն ու գազան, Գլուխդ բարձին գովաբանո՜ւմ ես Թե՜ գիշերվա կեսին տեսար Լուսաբաց… Ավելի լա՜վ է քիմիկոս լինես- Ջրի ֆորմուլը անգիր իմանաս, Միգուցե ճի՞շտ է, որ փորձեր անե՜ս, Համոզվե՜ս, որ ջուր երբե՛ք չես ստանա: |