Լո՜ւյս ստեղծել, արարե՜լ

Միայն մե՛նք գիտենք,

Միայն մե՛նք գիտենք

Ձմեռ սրտերով վարդեր հորինել…

Մենք ժպտա՜լ գիտենք

Մենք սիրե՜լ գիտենք

Մեր հորինածով

մենք ապրե՜լ գիտենք:

Ձմռան մուժի մեջ

մենք համբերությամբ

մեր երազները օրորե՜լ գիտենք,

Հույսի դանակով

խավարի կապը մենք կտրե՛լ գիտենք,

Գարնան ավարով

աշուն սրտերին տաքացնել գիտենք,

Ստեղծել պատրանքնե՜ր,

պատրանքով ապրե՜լ,

Տառապանքները հավուր պատշաճի

Հուղակավորել:

Հարկե՜ր, տուգանքնե՜ր

վճարե՜լ գիտենք,

Հարկ եղած դեպքում նաև՜

արևի՜, անձրևի՜ քամո՜ւ

ստվերի՜ համար…

Մեզ նման ո՛չ ոք մեռնե՜լ չգիտի հավատի համար:

Ծերանո՜ւմ ենք -

մեր աչքերը չե՛ն ծերանում,

Թափում են մեր ատամները-

լույսի համը չե՛նք մոռանում

Խլանո՜ւմ ենք -

հողի կանչը շատ պա՜րզ լսում՝

հող-հայրենիք աստվածացնում:

Ուրվագծել գիտենք հոգսը,

Դառը պահին

կարգավորել մեր սրտերի

թփթփոցը,

Բուժե՜լ գիտենք

սառած ծառի ճյուղին մեռնող

ծիլ-բողբոջը,

Ուղղե՜լ գիտենք

մենք թշնամու ձեռքով շրջած օրորոցը:

Օրեր ունենք կարկաչաձա՜յն,

Օրեր ունենք ածուխի՛ պես,

Ձայներ ունենք հնչե՜ղ, ոսկյա՜,

Պատարագներ աստվածահեզ…

Չսպիացած վերքե՜ր ունենք,

Նորելուկի մաքուր ձեռքեր,

Չե՛նք հանդուրժի, որ մեր վերքին

Բի՜րտ ու կեղտոտ

ձեռքեր դիպչեն:

Մի բռո՜ւնցք ենք

դեռ կորցնել չե՛նք սովորել,

Բայց հանո՜ւն արդար խոսքի՜ ու մտքի՜

Չե՛մ կարող չասել,

որ ցավո՜ք սրտի և

…խաբվե՜լ գիտենք:

Դուրս է գալիս ո՜ր,

ամե՜ն ինչ ունենք,

Բայց ա՜յ Ժամանա՜կ-

Ապրելու համա՜ր Ժամանակ չունենք …