Ես մի՜շտ քեզ փնտրել եմ ա՛յն ժամանակ, Երբ սրտում ես եղել, Պարանոցիդ բույրն է եղել շուրթերիս Ուշաթափված հիշողությունը Եվ Քեզ փիլիսոփայորեն սիրելուս համար Ընտրել եմ մեռնող երեկոն: Արցունքնե՜րս թողել եմ Քո կայարանում՝ Ջե՜րմ, հաճելի մթնոլորտ- Կի՜ն ես եղել, բայց անաղարտ Եվ իմ գրկում ծնել Հանգիստ սպանող կենսոլորտ: Դարձել ես բանաստեղծությո՜ւն Լցվե՜լ իմ մեջ, Հասունացել տո՜ղ առ տող, Խճճե՜լ ես իմ մեջ Աշխարհի ողջ գույները՝ Քարկապել լեզուս անունդ տվող… Թե ի՞նչ թողեցիր քեզանից հետո- Միայն ե՛ս գիտեմ, Միայն դո՛ւ, Առասպել դարձար, Կենդանի լեգենդ՝ Հազար թելերով գործած Մի հիշողություն: Մի գդալ մե՜ղր սև հացին քսած, Հրդեհից ծնված մի կարո՜տ, Ես փնտրո՜ւմ եմ քեզ, Ես չե՛մ գտնում քեզ Սեփական սրտիս կաթնագույնի մեջ: Ինչպես որ եկա՜ այդպես չե՛մ գնա, Կգնամ ծա՜նր, շա՜տ ծանր սրտով, Գնացի՜ր, սրտիցս դո՛ւրս չեկար, Միգուցե հեռվից նայես անվրդով… |