Հեռո՜ւ, օտա՜ր քաղաքում

Լուսամուտից կիսաբաց,

Մի կարո՜տ էր երևում,

Երևո՜ւմ էր

Մի հայացք…

Դառը՝ ցավի հետ ձուլվել

Քարացել էր շուրթերին,

Ինչպես ամուլ ծառի ստվերները

Նարնջենու փեշերին:

Կարծես մահը գլխից սկսվել

Դանդա՜ղ սրտին էր իջնում,

Տեսնես ո՞ւմ կամ ի՞նչ էր փնտրում

Հեռո՜ւ, օտա՜ր այդ երկրում:

Ազատությո՞ւն թե

Ոսկի,

Ճոխությո՞ւն թե

Զեխությո՞ւն,

Աստեղային ճաճանչնե՞ր …

Ա՜խր, չէ՞ որ օտար հողում,

Նույնիսկ քամի՜ն, քամի՛ չէ…

Արեգակը դիմակո՛վ է,

Լույսն արարիչ ձեռնոցով,

Կյանքն անճոռնի երախով է՝

Ամե՜ն, ամեն ինչ կլանող …

Անկանգ են բոլոր ստվերները,

Ամեն ծառ ու թուփ արյունոտ,

Պատիվ է - պատիվը վաճառելը,

Մի կաթիլ ջո՜ւրը կում է մի ամբողջ:

Ի՞նչ գտար,

Ի՞նչ կորցրեցիր,

Ի՛մ հայուհի սևաչյա,

Հարստությո՞ւն,

Պատի՞վ, փա՞ռք,

Թե դեմ առար առատությունը կրծող

Ատամներին երկաթյա…

Դե՜ մի՛ տխրիր,

Այս աշխարհում

Միշտ էլ ցա՛վ կա ու չարիք,

… Անհոգ է նա ով կյանքում

Չի՛ կորցրել հայրենիք…

…Հեռո՜ւ օտա՜ր քաղաքում

Լուսամուտից կիսաբաց,

Ինչպես ծառի կեղևին փորագրված մի անուն,

Մի կարո՜տ էր…

Մի հայացք …

01.02.16