Իր ներկայությունն է տարիքն ընդգծել

Իմ մեջ ինչ-որ տեղ

(չգիտեմ որտեղ)

Իրոք որ, զգո՜ւմ եմ,

Զգո՜ւմ եմ թե իմ մեջ

Ինչպես է արյունս թանձրացել…

Եվ ապրումնե՜րս են մի քիչ ծանրացել,

Եվ երազնե՜րս են դարձել ծակծկող,

Ապրելու ծարա՜վն էլ կարծես հագեցել

Ու խռովքներս

Դարձրել է Կարոտ…

Անգո կենցաղի սուր ճիրաններից

Օրորոցի է կյանքը վերածվել,

Ինձ ճիշտ հասկացեք – չե՛մ կառչել կյանքից,

Հեռվից լսվում են ինձ կանչող ձայներ…

Մի՞գուցե ես էլ Հարություն կառնեմ

Ի՜նչ-որ ժամանակ,

Ի՜նչ-որ սրտի մեջ,

Բայց ես հիմա՛ եմ ուզում բարբառել -

Այլ ոչ թե հետո՜-

Ինչ-որ մեկի մեջ…

Է՜հ, ինչ լինելու է, թող լինի՛ այսօր-

Մինչ մթնշաղը՝

Գեղեցիկ մի օր ծնված արևից,

Վա՞ղը,

Վաղը այնքան էլ հարազատ չէ ինձ…

Չե՜մ սիրում վաղը…

Այսօր արդա՜ր եմ

Քան թե երբևէ,

Կարո՛տն է հոսում երակներով իմ,

… Եվ բարբառում եմ ինչպես մարգարե

Կյանքի ու մահվան սահմանագծին…

Այսօ՛ր կարող եմ խոսել թղթի հետ,

Վիճել գրիչիս ծայրով անողոք,

Այսօ՛ր կարող եմ ինքս ինձ մասնատել՝

Մաս-մաս ուղարկել եդեմ ու դժոխք…

Քիչ չափազանց են տողերս գրված

(Երևակայության պայծառ պատկերներ)

Մեկ անգա՛մ է մեզ կյանքը տրված,

Իսկ մահը՝

Հազա՜ր ու մի անգամներ…