Լինել լոռեցի՝ դսեղեցու ծոռ, Դա պատիվ է մեծ՝ պարտավորեցնող, Միշտ բարձր պահել նախնյաց անունը Ու չմոռանալ իմ հողն ու ջուրը.... Ի՞նչն է լոռեցուն դարձնում տարբեր, Միանշանակ՝ բարբառը մեր վեհ, Ու չեմ հասկանում ես այն լոռեցուն, Որ ամաչում է իր իսկ բարբառից, Դու ո՞վ ես, ասա՛, ա՛յ մահկանացու, Որ Թումանյանից քեզ վեր ես դասում, Չէ որ մեր Ձորի հանճար զավակը, Մեր բարբառով է գրքերում խոսում՝ Անուշ ու Մարո, Գիքոր ու Սաքո, Թամար, Քաջ Նազար, Սասունցի Դավիթ, Անգամ աննման Ջավախքի դստեր Գովքն է մեր լոռվա բարբառով անում... Հաղպատեցի եմ, հպարտ լոռեցի Իմ բարբառով եմ միշտ ասում-խոսում, Դսեղի ծոռ եմ, ջավախքեցու կին, Իմ երակներով Դև-Բեդն է հոսում... |