Ասո՜ւմ են Սերը լինում է

կարմի՜ր,

Ու նաև կապո՜ւյտ,

կանա՜չ կամ դեղին,

Ապակու նման լինում է անգո՜ւյն

Սիրող աչքերը դարձնում

Ցայտուն:

Ասո՜ւմ են բուրո՜ւմ է

մեկօրյա ծաղկող ծաղիկի նման

Ու ջերմացնում է մոր

մատների նման,

Քրոջ նման գթառա՜տ է,

Եղբոր նման ջերմեռա՜նդ,

Հո՜ր հոգու պես անաղարտ է՝

Ո՛չ սկիզբ ունի՜

Ո՛չ ավարտ…

Մանկան փափլիկ թաթիկի պե՜ս

Քեզ շոյո՜ւմ է, գուրգուրում,

Գարնան տտիպ արբունքի պե՜ս

Հասունացնո՜ւմ,

Խենթացնում:

Ասո՜ւմ են սերը անլեզո՜ւ, անձայն

Մի տարածությո՜ւն է

առանց մասնիկի,

որտեղ համահունչ պարե՜ր են պարում-

Զգացմունքի այրող մատներով սարքված

Սի՜րտը ու հոգին:

Դե ե՛կ ու արհամարիր նրա գոյությունը

և աչքերիդ մեջ,

և սրտիդ խորքում,

և մոշու այրող փշերի նման

լեզուդ ծակծկող նրա անունը,

և պարը հոգուդ…

Ասե՜լ են… ասո՜ւմ են…

Ես էլ ի՛մն ասեմ.

Կարմի՜ր, կապո՜ւյտ, կանա՜չ, դեղի՜ն…

Գրողի ծո՜ցը գույներն աշխարհի,

Թե մի սի՜րտ ունեմ ու պե՛տք է սիրեմ,

Սերը սև՜ լինի

Մե՛կ է

Կսիրե՜մ…