Շատերն են լսել գազախցերում սպանված հրեաներին դիակիզարաններում այրելու մասին: Իսկ որևէ մեկը երբևէ լսե՞լ է այն մասին, թե հրեաներն ինչպես են մարդկանց այրել վառարաններում: Ոչ ոք չի՞ լսել: Ով չի լսել, թող Աստվածաշունչը կարդա և իմանա, որ մարդկանց ողջ-ողջ այրելու գործում հրեաներն առաջամարտիկներ են եղել: Հիտլերից բազում դարեր առաջ դիակիզարաններ հիմնել են հրեաները: Գերմանացիների մի փոքր խմբի գործած այդ մեղքի համար ամբողջ ազգը հատուցեց, իսկ հրեաները ոչ մի պատժի չարժանացան: Աստված նրանց նույնիսկ չնախատեց:

Թագավորաց Երկրորդ գրքի 12-րդ գլխի 27 – 31 համարները հպարտությամբ արձանագրում են Աստծո սիրելի Դավիթ թագավորի բազում ոճրագործություններից ներքոբերյալը.

«Եվ Հովաբը պատգամաբերներ ուղարկեց Դավիթին՝ ասելով. «Ռաբայի դեմ պատերազմել եմ և գրավել ջրերի քաղաքը: Արդ, հավաքի՛ր մնացած ժողովրդին, քաղաքի դիմաց բանա՛կ դիր ու գրավի՛ր այն, որպեսզի ե՛ս գրաված չլինեմ քաղաքը, և իմ անունը չկապվի դրա հետ»:

Եվ Դավիթը հավաքեց ամբողջ ժողովրդին, գնաց Ռաբա ու պատերազմելով գրավեց այն:

Եվ նրանց թագավորի թագն առավ նրա գլխից, որի ծանրությունը մեկ տաղանդ ոսկի էր և զարդարված էր թանկարժեք քարերով, և դա դրվեց Դավիթի գլխին: Եվ Դավիթը շատ մեծ ավար առավ այդ քաղաքից:

Նա դուրս հանեց այդտեղի ժողովրդին և սղոցի ու երկաթե կալսիչների և երկաթի տապարների տակ գցեց և նրանց աղյուսի փուռը նետեց: Եվ այդպես վարվեց Ամմոնի որդիների բոլոր քաղաքների հետ»:

(շարունակելի)