Մեկ ամիս առաջ

Ծանր օրվանից հետո (աշխատանքային օր, որին հաջորդել էր այցը ատամնաբույժի) շտապում եմ տուն հասնել և նստում եմ Համալիրի մոտից առաջին իսկ պատահած տաքսին:
Վարորդը 60 տարեկանին մոտ մի սիրալիր մարդ էր, ով միանգամից զրույցի է բռնվում հետս.
— Աղջիկ ջան, ի՞նչ է անունդ։
— Արմինե
— Ես էլ Սոկրատ ձյաձյան եմ:
Ծանոթությանը հետևում է ինձ ուղղված հաճելի խոսքերի մի փունջ՝ կոմպլիմենտներ, բարեմաղթանքներ, եկեղեցի գնալու և ինձ ու հետագա դեռևս չծնված սերունդներիս համար մոմ վառելու խոստում և այլն:
Անձիս նկատմամբ իր ջերմ վերաբերմունքը ցույց տալուց հետո վարորդը որոշում է սրտի ցավը կիսել ինձ հետ.
— Արմինե ջան, ոնց որ հարազատ աղջիկս լինես… Բա գիտես, երեկ ինչ ա եղել հետս… Նենց բան ա եղել, որ մինչև հիմա ուշքի չեմ գալիս, ինձ լրիվ կորցրել եմ… Ժամը 23.00ն էր, օրվա փողս, փառք Աստծո, առել էի՝ 13000 դրամ… էդ փողն էլ ինչ փող, կնոջս դեղերի փողն ա… Կինս հիվանդ ա, շաքար ունի, շատ ծանր ա վիճակը… Դե ինչ գլուխդ ցավացնեմ, Արմինես, ուրեմն լսի․ քաղաքապետարանի մոտ 3 հոգի կանգնեցնում են մեքենաս՝ 2 տղա և 1 աղջիկ ու ասում. «Հոպար ջան, Հոկտեմբերյան կտանե՞ս»: Ես արդեն ուզում էի տուն գնալ, բայց տեսա էս 3 ջահելներին, ես էլ խղճով մարդ, համաձայնվեցի: Տղաներից մեկը նստեց կողքս, մյուսը՝ հետևը, այ քո նստած տեղը, աղջիկն էլ՝ իրա կողքը: Տենց տարա հասցրեցի Հոկտեմբերյան: Դե գիտես, Արմինե ջան, ինչքան հեռու ա Հոկտեմբերյանը: Հասա, կանգնեցի իրանց ուզած տեղում… Մեկ էլ էս հետևիս տղեն դանակը հանում ա, պահում ա կողքիս ու ասում. «Սաղ փողերդ հանի տուր, այ բիձա, թե չէ կխփեմ»: Ես էլ ինչ, ի՞նչ կարայի անեի, հանեցի մոտիս սաղ եղած փողը տվեցի իրանց ու մտքումս ասեցի. «Դագաղի փող անեք»:
— Վայ, Աստված իմ, ինչ ահավոր պատմություն է, - ասում եմ՝ ծանր օրվա ընթացքում կուտակված ողջ բացասական էներգիաս ուղղելով այդ երեք տականքներին, - ոստիկանություն չե՞ք դիմել, ոչինչ չե՞ք արել:
Շարունակությունն այստեղ