Ամեն առավոտ ես պուրակ մտնեմ,
Ջրեմ պահպանեմ աչքի լույսի պես,
Պարտեզում սիրո ջերմ երգեր երգեմ,
Վարդերին նայեմ ու երազեմ քեզ:

Փույթ չէ, որ հուզվեմ, աչքերս լցվեն,
Սիրտս ճմլվի, որ սեղմվի ցավից,
Վարդերը սիրո արցունքով ջրվեն.
Դրանից հետո թեթև կզգամ ինձ:

Թեկուզ դու մարմնով հեռու լինես միշտ
Հոգով կլինես սիրող սրտիս մեջ,
Եվ այդպես կապրես դու ինձ հետ՝ ընդմիշտ,
Հեռու քո մարմնով, բայց միշտ սրտիս մեջ:



Սերյոժա Հովհաննիսյան «Վարդագույն լույսեր»