«Զվարճալի պատմության ընթերցումը նույնքան օգտակար է առողջությանը, որքան մարմնամարզությունը»: Ժան Բատիստ Ալֆոնս Կարր (1808 - 1890), ֆրանսիացի վիպասան և լրագրող
-Ի՞նչ է պատահել, ինչո՞ւ ես այդ սայլակին նստած: -Ավտովթարի եմ ենթարկվել: Բժիշկներն ասացին, թե ամբողջ կյանքում քայլել չեմ կարողանալու: -Շա՜տ, շա՜տ եմ ցավում: Սայլակին նստածը նշան է անում, որ ընկերն ականջը մոտեցնի ու ցածրաձայն ասում է. -Հիմա ինչ կասեմ՝ մեր մեջ մնա: Ինձ ոչինչ էլ չի պատահել: Ձևացնում եմ, որպեսզի 50 հազար դոլար ապահովագրական գումար ստանամ…և հաջողվել է: -50 հազար դոլարի համար ամբողջ կյանքումդ պիտի հաշմանդա՞մ ձևանաս: -Իհարկե՝ ո՛չ: Եկող շաբաթ մի սրբավայր ուխտագնացության եմ մեկնելու… ***** Աֆղանսատանում ծառայող զինվորը նամակ է ստանում իր սիրած աղջկանից. «Սիրելի Կարլ, մեր կապն այլևս չի կարող շարունակվել: Մեզ բաժանող տարածությունը շատ մեծ է: Ես պետք է խոստովանեմ, որ այս ընթացքում մի քանի անգամ դավաճանել եմ քեզ: Այս իրավիճակն անարդար է թե՛ քեզ համար, թե՛ ինձ համար: Ցավում եմ: Խնդրում եմ վերադարձնես լուսանկարս»: Զինվորը զորամասի բոլոր զինվորներին խնդրում է իրեն տալ իրենց քույրերի ու ընկերուհիների նկարները: Հավաքվում է 57 լուսանկար: Զինվորը բոլոր նկարներն իր ընկերուհու նկարի հետ միասին դնում է մեկ ծրարի մեջ՝ հետևյալ երկտողով. «Սիրելի Ժուլի, շատ տխուր նորություն ես հայտնում: Դժբախտաբար, ես քեզ չեմ հիշում: Խնդրում եմ, ուղարկածս լուսանկարների մեջ գտիր քոնը, իսկ մնացյալը հետ ուղարկիր»: ***** Շվեյցարացին երեկոյան գործից տուն է դառնում: Կինը նրան ասում է. -Գիտե՞ս, այսօր ցերեկը մի տղամարդ եկավ: -Եվ ի՞նչ ասաց: -Ոչի՛նչ: Ներս մտավ ու ինձ գրկեց: -Եվ ի՞նչ ասաց: -Ոչինչ չասաց, միայն հանեց բոլոր զգեստներս: -Եվ ի՞նչ ասաց: -Ոչի՛նչ…Ինձ գցեց բազմոցին ու տիրեց: -Իսկ ի՞նչ ասաց: -Ոչի՛նչ էլ չասաց: Վերջում գնաց: -Եվ ի՞նչ ասաց: -Ոչի՜նչ: -Ափսո՛ս: Այդպես էլ չենք իմանալու, թե ինչու էր եկել: ***** Քույր Մարին մտնում է մենաստան: Վանահայրն ընդունում է նրան ու ասում. -Քո՛ւյր իմ, սա լռության վայր է: Բարով եք եկել: Կարող եք այստեղ մնալ այնքան, որքան ցանկանում եք, բայց առանց թույլտվության չեք կարող խոսել: Քույր Մարին վանքում ապրում է հինգ տարի, և քահանան նրան ասում է. -Քույր Մարի, դուք արդեն հինգ տարի է, ինչ այստեղ եք: Կարող եք երկու բառ ասել: -Մահճակալը կոշտ է: -Ցավում, որ այդպիսի բան եմ լսում, - ասում է քահանան, - մենք ձեզ համար լավ մահճակալ ձեռք կբերենք: Հինգ տարի անց քույր Մարիին կանչում են քահանայի մոտ: -Դուք դարձյալ կարող եք երկու բառ ասել, քույր Մարի: -Կերակուրը սառն է, - ասում է քույր Մարին: Քահանան նրան վստահեցնում է, թե այսուհետ կերակուրը տաք կլինի: Մենաստանում մնալու 15-րդ տարեդարձին քահանան Մարիին նորից կանչում է ու հարցնում. -Այսօր ևս կարող եք երկու բառ ասել: -Ես հեռանում եմ, - ասում է քույր Մարին: -Ամենայն հավանականությամբ, այդպես ավելի լավ է, - պատասխանում է քահանան, այստեղ ապրելու ամբողջ ընթացքում դուք միայն տրտնջացել եք: |