Հիշո՞ւմ եք արդյոք օրերը գարնան, Երբ երազում էինք Երազի մասին… Ա՜խ, ո՞ւր էր թե կյանքը ետ դառնար՝ Մեզ վերադարձներ Մեր տասնո՜ւթ տարին: * Հիմա մեծացե՜լ ենք, Ինքներս խաբո՜ւմ, համոզում ենք մեզ Թե հասունացե՜լ ենք, Բայց իրականում մենք ծերացել ենք- Ծերացե՜լ - Նմանվել այն հասած պտղին, Որն ամուր կառչած մնում է ճյուղին… Ծերացե՜լ ենք, ծերացե՜լ ու Դարձել համա՛ռ Ա՜յն աստճանի, որ չե՛նք ցանկանում Կուլ գնալ հողին: * Հիմա օրերը դարձել են տաղտո՜ւկ Կոբալտե-արծաթ մենակության մեջ, Թախիծն ու կասկածն են մեր դուռը թակում Հմուտ ու խարդախ վաճառողի պես: Փորձեր են անում վաճառելու ա՜յն Ի՜նչը որ կյանքում Ո՛չ վաճառվել է և ո՛չ էլ գնվել, … Իսկ մենք հիշում ենք օրերը գարնան, երբ տասնո՜ւթն էինք դեռ նոր բոլորել… * Այո՜, մեծացե՜լ ենք, Այո՜, ծերացե՜լ, Հասունացե՜լ ենք նաև կորացե՜լ… Եվ ամենացավո՜տը՝ Այո՜, մաշվե՜լ ենք, Մաշվե՜լ - հնացե՜լ… Ս.Ումառ-Հարությունյան |