Թե հապաղում ես, թախիծդ ցրեմ, Աշխարհավանդս է գետնահար սրահ, Հանգերգությունս քանի տարածեմ, Մութի մեջ նույնն են հատված ու սուրահ։ Էլ դադարել եմ լուսնյակին թովել Արծաթ ամպերի անխառն սիրով, Ի թիվս եմ դասել ու թե չեմ թվել, Դու ցնորք էիր, ես էի գինով։ Միահաղորդ են գավաթս ու գինին․․․ |