Մհերի դուռն է մերը,
Անցումը՝ յոթչափանի,
Աշխարհի ծուռն է մերը,
Աժդահա Տորքն Անգեղի։
Երկիրն իր պարեգոտի
Փեշերն է ծաղկազարդել,
Մոլորված քանի հոգի
Փորձում են մեզ ծանակել։
Խաբուսիկ․ ո՞ր առանցքի
Շրջոնքն ենք ծխահարում,
Վերջավորք ու քղանցքի
Ծոպերը լույսով մանում։
Ընտիր է, չասե՞նք էլ վաղ,
Եդեմում բաղ է եղել,
Անստույգ մեկն էր հոտաղ,
Երկրորդին օձն է շեղել։
Մի կույրի աղոթք արժե
Հայր մեր-ին-հազար բերան,
Մեր Տերը մեզ չի մերժել
Ստորքին մեր սուրբ լեռան։
Կարոտ է պահում թեև,
Որ սիրենք այսպես հեռվից,
Դե տաղին ոնց տա թևեր,
Չանկանի համ ու հանգից։