Դրվածքն իրերի բնավ չէր խախտել,
Շան մորենուն էր անթաքույց խանդել,
Սիրտն ուրիշ բան էր աշխարհից ուզում,
Վայրի վարդենին իրեն չէր հուզում։

Էլ բան չմնաց պատմելու արժան,
Իր շնավարդն էր, ինքը՝ անարժան,
Քարայրն իր թողել, իջել էր քաղաք,
Որ առանց սիրո այս խաղը խաղաք։

Ինքն էլ չիմացավ, թե ինչպես մարեց,
Մի գիշեր գտան ճակատի գիրը,
Սև արկղի նման՝ ով ձեռնահարեց,
Իստակ լվացավ ճերմակ փեշգիրը։