* * * Ու հարբո՜ւմ են Պոետները, Երբ որ կյա՜նքն է ծերանում, Երբ որ կյանքը մանրանո՜ւմ է` Փշուրների՜ բաժանվում… Ու հարբո՜ւմ են Պոետները- Ծերությանը հավատում, Դե՛մ են տալիս գլուխները- Ո՛չ թե գլուխ խոնարհում… Ու հարբո՜ւմ են Պոետները՝ Պայծառ խնջույքից զո՜ւտ պոետական, Երբ անձրևից հղի ամպի ջո՜ւրն է գնում Ու արարվո՜ւմ է Մի Նո՜ր, Մի Նոր բան… |