Ժամանակը ծառս է լինում հանց մի ձի, Եվ Հրատին ժանգն է կոխում մի հանգի, Առերևույթ խոռոչներից իմ գանգի Կախ են տալիս զանգուլակներ վտանգի։ Քար եմ կտրում, թե ապշում եմ՝ աղի ցից, Մի՞թե կյանք կա մահից հետո անթաքուն, Մեկն ի՞նչ գեն է դարիճակում արծաթից Նմուշահան իմ պատկերով սայթաքուն։ Ես ընկնում եմ խարդավանքի ծովն անծիր, Անթթվածին Է-ին մոտ եմ անրջում, Կամքը քոնն էր, դու հեգեցիր բազմացիր, Ինձ պես դժբախտ քանիսը կան այս վերջում։ Քո խռովքի ազդանի՞շն է իմ հոգին, Ի՞նչ գրգիռ եմ անցողիկին փոխանցում, Ո՞վ հարություն կտա, ասա, իր զոհին, Եթե մութն է թևածում իմ փողոցում։ |