Մի անգամ Մալերբին հյուրընկալում է Ռուան քաղաքի արքեպիսկոպոսը: Ընթրիքի ավարտին բանաստեղծը հենց աթոռին քնում է: Երեկոյան ժամերգության շտապող արքեպիսկոպոսը նրան արթնացնում ու հրավիրում է քարոզի:

-Մոնսենյո'ր, խնդրո'ւմ եմ, արձակե'ք ինձ, - ասում է Մալբերը, - ես առանց այդ քարոզի էլ կքնեմ:

*****

Բանաստեղծի կյանքի վերջին րոպեների մասին ահա, թե ինչ է գրել նրա ժամանակակից մեկ այլ բանաստեղծ՝ մարքիզ դը Ռականը.

«Հոգեվարքից առաջ նա հանկարծ վեր թռավ, որպեսզի հյուրընկալուհուն դիտողություն անի նրա գործածած մի բառի համար, որը, նրա կարծիքով, լավ ֆրանսերեն չէր: Եվ քանի որ խոստովանահայրն այդ դիտողության համար նրան հանդիմանեց, բանաստեղծը հայտարարեց, թե ինքն ընդամենը ցանկանում էր մինչև վերջին շունչը պաշտպանել ֆրանսերենի մաքրությունը»: