Չգիտե՜մ մի՞տքն է բառից երկունքվում, Թե՞ բառն է խաչվում մտքի հետ, Որ ինչ որ մի տեղ հեռվո՜ւմ, Շա՜տ հեռվում, Ծնվում է ռոմանտիկ մի պոետ: Մենախոսությունը սկսվում է այսպես - Հեռվից քեզ կանչում է մի շատ ծանոթ ձայն, Եվ դու խոսում ես քո մտքերի հետ՝ Ձեռքումդ սուրճի Դատա՜րկ մի գավաթ: Ուզում ես, որ օրվա ձեռքերում Շորերդ մաշվե՜ն, չքանան, Ուզում ես, որ իրիկունը չտե՛ս Հաճույքից մի քիչ տրտնջա: Ուզում ես, որ օրը լինի քո՛նը, Որ այդքան անխոս չլինի օրը, Որ օ՛րն էլ մի քիչ, թեկուզ շա՜տ չնչին Ըմբոշխնի քայլերիդ օրորը: Օրորվո՜ւմ ես, սենյակից - խոհանոց Քայլերով հուշիկ՝ Ձեռքումդ՝Սուրճի դատա՜րկ մի գավաթ, Իսկ հեռվո՜ւմ, շա՜տ հեռվում Մի պոետ ռոմանտիկ Ցնդում է պատկերից այդ դաժան: Մի՞տքն է անլեզու բառերից շիկանում, Թե՞ բառն է հալեցնում Մտքի սառույցը… … Մեկ գավաթ ես ջրի տակ լվանում, Իսկ մտքում՝ լվանում ես երկուսը… |