Ինձնից նեղացե՜լ են ամպերը… Օ՜րը փակել են աչքերիս առաջ, Ամպերից վերև երազանքնե՜րս Թափահարում են թևերն անկատար: * … իմ հերթապահության օ՜րն էր Դրախտում, Հոգնա՜ծ ու տանջված վերադարձա տուն, Թևե՜րս խանգարում էին քնելուն՝ Հանեցի՜, գցեցի՛ մի անկյուն: Գող ժամացո՜ւյցը գողացա՛վ թևերս- Արթնացա՜, ինձ զգացի թևաթափ, Մի հիմար արարք թվաց արածս … Հերն էլ անիծած, Ինձնից ի՞նչ հրեշտակ… Ժամացույցն ամոթից գլուխը կախել է՝ Վերջացե՛լ են բառերն հեքիաթի, «Բաժանորդն արդեն անհասանելի՜ է» Պատասխանում է մի ձա՜յն- Սա՜ռն, Անտարբե՜ր, Անհոգի՜… * Ինձնից նեղացե՜լ են ամպերը… Օ՜րը փակել են աչքերիս առաջ, Ամպերից վերև երազանքնե՜րս Այո՜, մնացին անկատար: |