Ես գրեցի ծառերի և քամու մասին,
Որ կանգնած են մահանում և էլ չեն շրշում,
Հովը դիպավ սարերի երկնախանձ ուսին,
Քո պատկերով մի կին էր եդեմում շրջում։
Այդ պարտեզից իմ տամուկ քարայրը դեպի
Մի կածան է դեռ ձգվում առանց դիմադարձ,
Կորցրել եմ այդ ճամփին ակնոց ու կեպի,
Ոտնաթաթերս են մաշվել օրերում անդարձ։
Հոդաբաժան իմ լեզուն ե՞րբ ես արձակել,
Սույլը օձի անթարգման չես էլ պարտակել,
Մռնչում եմ ես ցավից նախամարդու պես,
Բան չի փոխվել աշխարհում Բարձրյալին ի տես։
Վարժելիքը քո ձեռքին՝ ասուն, անասուն
Գալիս ու անց են կենում մեղքից ձեռնասուն,
Մի պահ թե որ ետ քաշես ափերդ դադրած,
Խորշոմներդ կհաշվեմ ինձնից թաքցրած։