Կինը նստել է գիշերվա գոգին Եվ ինձ ասում է ծունկդ չարյունես, Անկյանք լուսինն է մութի անհոգին, Դու էլ նրա պես թռթռոց չունես։ Քո հովվաշունն իր աստեղահաչին, Հայացքդ է մաժում քեզնից վտարված, Խազագրելով վախերդ ավազին, Որպես զղջումի աղի հավելված։ Անկարությունդ օդում է ծվար Եվ դու էլ նրա անցյալն ես տեսնում, Միահարթ հղկես, կիսես հավասար, Էդ մգլոտ սիրտդ ոչ մեկ չի տենչում։ |