Ծառան ցնցվում է, ստրուկը՝ խնդում, Դահիճն է սրում սայրը սակուրի, Մալած աքլորին տիրանն է լափում, Ձմռան լուսինն է աչքին հավկուրի։ Սա Հայրենիքի դեմքն է փորագիր, Թախտին զինվորն ու հիմարիկը՝ ժիր, Պառավն է քորում իր մեռած լաշը, Մայր հող, քո դեմքն է և այն նաղաշը։ Շան հաչոցն էլի քամին է քշում, Գլեբն է Բորիսի մռութը քաշում, Կայթատոնում է շնացող մի զույգ, Նախասրահում՝ քանիսն անստույգ։ Կույրն աղոթում է, լուսինն՝ աղոտում, Որից ցած միտքն է ամպի մի ծվեն, Նաղաշին ով է տեսնես պաղատում, Որ նկարներն իր սարքի ժապավեն։ Иосиф Бродский - Набросок Холуй трясётся. Раб хохочет. Палач свою секиру точит. Тиран кромсает каплуна. Сверкает зимняя луна. Се вид Отчества, гравюра. На лежаке - Солдат и Дура. Старуха чешет мёртвый бок. Се вид Отечества, лубок. Собака лает, ветер носит. Борис у Глеба в морду просит. Кружатся пары на балу. В прихожей - куча на полу. Луна сверкает, зренье муча. Под ней, как мозг отдельный, - туча... Пускай Художник, паразит, другой пейзаж изобразит. |