* * * Լա՜վ հիշում եմ մոտ անցյալը՝ Թռչո՜ւմ էի կռունկների ճախրանքով, Պա՜հը եկավ, (ա՜խ այդ պա՜հը), Էլ չե՛ն հուզում կռունկները թևածող: Ո՞վ էր տեսնես - խի՜ղճն ու գութը մոռացա՜ծ Կոտրեց թևե՜րս ճախրող, Թռչո՜ւմ էի - դարձա՛ գնա՜ցք Երկրի վրա սողացող: Հիմա արդեն ինձ հուզո՜ւմ են Գնացքնե՜րը հեռացող, Կայարաններն անշո՜ւնչ-մեռած, Եվ ցավերը՝ ցավի վրա՛ բարձրացող, Տարիները վագոններո՜ւմ, Պատուհաններին օրե՜րը, Ի՞նչ իմանամ ո՞ւր են տանում Ինձ պողպատյա գծերը: Ո՞վ էր արդյոք, ձե՜ռքս բռնեց Երկնից հապճեպ բերեց վա՛ր, Ո՞վ էր - այսպես դաժա՜ն վարվեց- Թռչո՜ւմ էի Կռունկներին հավասար: |