Երազանքներիս կինը սիրուն է,
Հրեշտակ չասեմ՝ չար աչքի չգա,
Անմիջոց օրս, եթե սորուն է,
Նույն չափի մեջ են ձևն ու պարագան։
Մանր ու մի քիչ է ուզածս, անգին,
Ավազի վրա հետքերս ջնջիր,
Աղերսը քիչ է ավերակ վանքին,
Դու ինձ քո գիրկը գիշերով կանչիր։
Որ գամ վայելքի մախաղը ուսած,
Եվ եթե հանկարծ սիրտդ թրթռա,
Ամբողջն արկանեմ, ընտրեմ, անաստված,
Թաս ու բազպան և վարդ ու թանթանա։
Որ մի թաս գինով քեզ բարեբանեմ
Եվ մանյակներով ձեռքդ զարդարեմ,
Սիրտդ վարդի հետ ոնց հարաբերեմ,
Մախմուր ու թավշե էսքիզդ սիրեմ։