Սատանի ձագին մեռոնով չօծես, Նա չար հայացքից երկուսը ունի, Ծփալու նման հուզված կկոծես, Ծովին թող թվա փաթիլն ես ձյունի։ Ցած գալով էլ է բյուրեղը բյուրեղ, Քանի չես հալվել ճերմակ կթվաս, Հողի պես պապակ շուրթերիդ հյութեղ Սառած ժպիտս համբույր էր թթվաշ։ Ամեն բան գալիս հանգում է վերջին, Սիրո պես անուր տաղտուկս է միայն, Ի՞մն է, թե՞ քոնը, ծպտունն իր հերթին Առաջն առնողի կերպն է շարաձայն։ Շատերից արագ և ամենքից վեր, Բայց որքա՞ն հեռու՝ դժվար է դատել, Ու՞մ խաղի մեջ ենք՝ դու, ես՝ ալեհեր, Ջրի պատվարը պատվերով հատել։ Աշնան մախմուրը ոսկու նման է, Եվ անգին գանձ է բառերի ոսկին, Սատանի համար ձագն աննման է, Որ չար հայացքից էլ ոչ մեկ չունի։ |