Հեռո՜ւ, օտար քաղաքո՜ւմ Եվային հատուկ մի նո՜ւրբ քայլվածքով Մի Կի՜ն էր քայլում: Ադամաձայներ չկայի՜ն՝ լո՜ւռ էր Կա՛մ էլ աղմուկ էր աչքերի կոպերի բացվածքով, Շուրջն ամե՜ն ինչ անհասկանալի էր՝ Մի Կի՜ն էր քայլում Եվային հատուկ քայլվածքով: * Խոնարհե՜լ էին ծառե՜րն իրենց սաղարթները, Մայթերն իրենց աչուկները վե՜ր հառել, Քամին կնոջ փեշը բերա՜նն իր առել Պտտվո՜ւմ էր խելագար- Ասե՜ս երկնից մի ցնո՜րք էր իջել վար… * Հողագո՜ւնդը չէ՜ր պտտվում իր բնական պտույտով, Ա՜յլ - շարժվում էր կնոջ ոտքի հպումից, Սա տեսնելու հառաչանքո՜վ- հառաչո՜ւմ էին մարդիկ Իրենց կանանց նայելիս… Չիմանալո՜վ, որ խենթանա՜լ կարելի է Նրա ամե՜ն հպումից… * Ձե՜ռք տալ նրան չէ՛ր կարելի, Կարելի՜ էր միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝ Ցերեկն ապրել հուզումներո՜վ, Առանց նրա՝ Գիշերները խենթանալ: Ս.Ումառ-Հարությունյան |