* Այս անխիղճ դարո՜ւմ ո՞ւմ շո՜ւնն է խիղճը, երբ իրա՜ր են խառնվել Սո՜ւտը ու ճի՜շտը, երբ սայթաքո՜ւմ են ու ընկնո՜ւմ են ցած նույնի՛սկ նստա՜ծ կամ պառկած ժամանակ, երբ հոգին ստրո՛ւկ է՝ ենթակա փողին մարմինը դառնում է հոգուն թշնամի,
…Ո՞ւմ շունն էլ լինի խի՜ղճը ի՞նչ անի: ճշտի հետ դժվար է խիղճն ընկերանում, ստի հետ երբե՜ք չի՛ բարեկամանում, դուրս է գալիս, որ շա՜ն նման անտեր խիղճը թափառո՜ւմ է անտո՜ւն, անհասցե ՜, ի՜նչ է թե մե՜կը հանկարծ պատահի՜ զգո՜ւյշ վերցնի իրեն ու իր տո՜ւն տանի, մաքրի՜, փայփայի՜, մի լույս տեղ դնի՜ ասի. - Դու ի՛մն ես, կորցրե՜լ էի, գտա՛ նորովի: Մեկն ասո՜ղ լինի թե կորցրե՜լ էիր, ինչպե՞ս ես ապրել, մի կե՞րպ, առանց խի՞ղճ, այդպե՛ս էլ ապրի՜ - Կորցրած խի՜ղճը էլ կյանք չի՛ առնի: * Ահավոր դարի մեղավոր հոգու մո՜ւթ փողոցներում շնահավաք է՝ խի՜ղճ են հավաքում… |