Անլույս մենության պղնձե գոգին
Ապարդյուն բան է հավատը խազել․
Նախշ անողն է, ով կայծը մաքոքին
Պահ տալուց հետո, զուր է անրջել։

Աստծու շնորհը ում վրա թեքել,
Ծանծաղուտներում ոտքերն է թրջել,
Տեղահան սրտի տետրակն է թերթել,
Երկվայրկյանը մեկ մի դար է շրջել։

Նա, ով թիկնոցով հողմերն է սանձել,
Ճերմակն ու սևն է տեղերով փոխել,
Մողոշիկ տենդին երկիրդ է հանձնել,
Քեզ անհույս թողել, ինքն ու՞ր է փախել։

Շահին ու կայսրին արքան չի՞ ատի,
Կասի՞ ինքնակոչ, ում որ խաչ հանի,
Մեկի գեղարդով կո՞ղդ կհատի,
Որ դու էլ գնաս քո չեղած բանին։

Մի փորձանք հետո Մարաշը կընկնի,
Քառասուն մանկունք-քառասուն գմբեթ,
Ձմեռվա մըտին մութը շուտ կընկնի,
Հեթումից հետո էլ ի՞նչ խմբապետ։