* * * Քո մեջ քայլում ես և չգիտես ուր… Չգիտես խոսե՞ս, թե՞ թափառես լուռ: Քո ամենասիրած հեքիաթը բարի- Քո կենսագրությունն է՝ լուռ ու դավադիր, Որ զարկերակիդ պես համահունչ սրտիդ Հանգիստ չի տալիս… Մեկ բարձրանում է հասնում է լեզվիդ, Մեկ կոկորդումդ է խցանված մնում, Մեկ կատաղում է՝ հեծնում է խղճիդ, Մեկ բյուրեղանում աչքերիդ ներսում… Քո՛ մեջ ես քայլում, Անհա՜յտ խորություն… Եվ ո՞ւր ես գնում - Քո հեքիաթների աշխա՞րհը գունեղ, Չէ՞ որ կյանք կոչվող այդ առեղծվածը Դաժա՜ն է, Զորե՜ղ… |