Ծանր ճակատագի՜րը

սթափեցնում է մարդուն՝

դարձնում առավել խորհո՜ւն,

մտածող էա՜կ

ու թեթևանո՜ւմ է մարդն իր իսկ աչքում,

իսկ ուրիշների՜ն թվում է դժբախտ:

Ծանր ճակատագի՜րը

դա դժբախտությո՛ւն չէ՝

դա փորձությո՜ւն է՝

անգին մի ընծա՜,

որից բաժանվել մեկ ցանկանո՜ւմ ես,

մեկ չե՛ս ցանկանում բաց թողնել նրան:

Ծա՜նր է, թե թեթև՜ - դա քո՛նն է միայն՝

արյան պես անգի՜ն, հարազա՜տ,

Ա՜խ, ո՞ւր էր թե հոգի՜ն ճակատագրի պես

Կշի՜ռ ունենար…