Գրիչս սպառել է իրեն,

մատիտս չեմ գտնում:

Լուսինը ձեռքիս ստվերն է գցել դատակ սեղանին,

որտեղ իմ տունն է, իմ կյանքը,

երազներս, կարոտներս…

Տեսա՞ր ինչ լավ եղավ,

Որ ասո՜ւմ էի….

Հեռացար և տեղն ընկավ ամեն ինչ …

Զրկեցի՜ր,

Զրկվեցի՜ր,

Հիմա դու ունես դատարկ «ամեն ինչ…»

Ես չունեմ ոչինչ:

Ես եմ, լուսինն ու

ծխախոտի կոթուկներով լի

բյուրեղապակյա մոխրամանը:

Կոթուկներից շատերի վրա շրթներկ է

և սա է

Իմ դատավճիռը:

Ս.Ումառ-Հարությունյան