Աստծո տան մեջ եք, տղերք, անթաքույց
Այս ադամական երկիրը պղծում,
Քառասուն օր ու մի այդքան հանգույց
Կասկածելի է, ինչու չեք թախծում։
Հորոտ-մորոտ է այս կյանքն, ախպերտիք,
Ի՞նչ եք մորմոքուն կալանչի գալիս,
Լղար ու չաղի նաղլի մեջ մարդիկ
Տեսնես էլ ու՞մ են երանի տալիս։
Հիմարն անգետի թելն է կշկռում,
Մղմեղն, իմացանք, քամին է քշում,
Բայց այնքան բան կա, որ դեռ չգիտենք,
Դե շուռ բերելով որին զգետնենք։
Մեղքը մի բան է, որ կշիռ չունի,
Հատով չես չափի, որ ջրես մի կերպ,
Ապրումն է ծանր և Աստված չանի,
Մեկդ վկայի՝ չհասած Ամբերդ։
Ինչը հայկական ժառանգություն է,
Բաղնիք է, ասենք, դղյակ է ու բերդ,
Թեկուզ ավերված, բայց դա ու՞մ տունն է․
Հուշերում նաև ցավն է ակնդետ։