Հայրենի՜քը արյան հո՜սք է՝ խե՜նթ ու խելառ վազվզող, Հայրենի՜քը սրտի խո՜րքն է- քեզ անընդհատ տո՜ւն կանչող: Ո՜ւր էլ լինեն զավակներն իր, որ մի օտա՜ր թփի տակ, լո՜ւրթ կանչերը հայրենիքի ետ են կանչում անդադար: Ինչպես մա՜յրն է կանչում որդուն ձեռքը դրած իր կրծքին, ինչպես հա՜յրն է լուռ աղերսում ա՜չքը հառած երկնքին: Փոշի դարձած մեր պապերի՜ աճյուններից վեր ելնո՜ղ - ջո՜ւրն ուրիշ է հայրենիքի՝ ո՜ւժ ու եռանդ պարգևող: հո՜ղն ուրիշ է, բո՜ւյրն ուրիշ է հա՜մն ուրիշ է՝ կատարյալ, ո՜ւժն իր կարծր քարերից է դառնո՜ւմ խաչքար աննման:
Հայրենիքի ցա՜վը խորն է՝ քո ցավի պես մորմոքո՜ղ, Հայրենիքը սրտի դո՜ղն է Երբ որ ցա՜վը չի ունենում ամոքող: Սև՜ չի բախտը հայրենիքի՝ այլ՝ ծիրանի՜ պայծառ գույն, երբ բառերը ամե՜ն երգի աղոթքնե՜ր են դառնում լուռ: Արցո՜ւնք չունի հայրենիքը՝ այլ արտասուք միմիա՛յն, երբ, որ անկոչ խո՜ւլ չարիքը դո՛ւռն է թակում անպաշտպան:
Հայրենիքով որքա՜ն ապրես, Որքա՜ն պաշտես դու նրան, Հավերժական շարժիչի պե՜ս Կբաբախի քեզ համար: Հայրենի՜քը սրտի խո՜րքն է- քեզ անընդհատ տո՜ւն կանչող, Հայրենի՜քը արյան հո՜սք է՝ խե՜նթ ու խելառ վազվզող: |