Բազում տարիներ շարունակ մի արտասովոր թութակ ապրում էր վանդակում: Նրա տերը՝ արդեն տարիքն առած մի մարդ, մի երեկո թեյ խմելու է հրավիրում իր հին ընկերներից մեկին, որին վաղուց չէր տեսել: Ընկերն հրավերն ընդունում է, և նրանք նստում են այն սենյակում, որի պատուհանի մոտ դրված մեծ վանդակում թութակն էր ապրում: Վաղեմի բարեկամներն հենց սկսում են թեյ խմել, թութակն սկսում է անդադար ծղրտալ՝ ազատությո՛ւն, ազատությո՛ւն, ազատությո՛ւն:

Եվ ազատության պահանջը հնչում է ոչ միայն հյուրընկալության ամբողջ ընթացքում, այլև այն ժամանակ, երբ հյուրը հրաժեշտ էր տալիս իր ընկերոջը:

Անցնում է երկու օր, բայց թութակի տիրոջ ընկերը չի կարողանում մոռանալ խեղճ թռչունի աղիողորմ պահանջը: Նա այնպիսի խորը կարեկցանքով է համակվում թութակի նկատմամբ, որ որոշում է նրան ազատել: Նա գիտեր, թե իր ընկերը տնից երբ է զբոսանքի դուրս գալիս և որոշում է օգտվել այդ բացակայությունից ու ազատագրել թութակին: Հաջորդ օրը նա թաքնվում է իր ընկերոջ տան մոտ, և հենց որ ընկերը տնից դուրս է գալիս, նա կեռիկով բացում է դուռը և մտնում է այն սենյակ, որտեղ թութակն էր: Թութակը նորից սկսում է «ազատություն» վանկարկել: Մարդը բացում է վանդակի դռնակը, որ թութակը դուրս գա, բայց թռչունը ոչ թե դուրս է գալիս, այլ ծվարում է վանդակի խորքում ու ճանկերով ու կտցով ամուր կառչում է ճաղերից: Թութակը ոչ միայն դուրս չի գալիս վանդակից, այլև շարունակում է «ազատություն» վանկարկել:

Առակն ուզում է ասել, թե ինչպես այս թութակը, այնպես էլ բազում մարդիկ, որոնք իրենց հոգու խորքում ազատության են ձգտում ու ազատություն են պահանջում, այնքան են սովորած իրենց մեծ բանտին, իրենց կարգավիճակին, որ երբ ազատությունը թակում է նրանց դուռը, չեն ցանկանում հեռանալ իրենց բանտից: