Տեսնես թե ի՞նչ մտքովս անցավ, Որ գրեցի, թե մա՛հ չկա, սիրելի՜ս, Մահն ո՞ւմ շունն է, Որ հանգիստ գա՜ Ու շնթռկի սնարիս: Ես սխալվեցի՜ սիրելիս Մահին դաժան կարծելով, Մահից ավել դաժան բան կա աշխարհում, Երբ որ գիտես թե կյա՜նք չկա Քո որբացած սնարում: Մահը նա՜ է, որ գլուխդ Հանգի՜ստ իջնում է բարձին, Բայց ողջ գիշեր - մինչ լուսաբա՜ց Պտտվո՜ւմ է անհանգիստ: Մեկ վարսե՜րդ է փնտրում չքնաղ, Մեկ շուրթե՜րդ կաթոգին, Մեկ ականջներն իր սրա՜ծ Ձա՜յնդ է փնտրում լալագին: Մահը միայն հողաթո՜ւմբ չէ, Շիրմաքար չէ՜, ո՛չ էլ փոս, Մահը, երբ որ խոր թրջվա՜ծ է Աչքի՜ կարոտ ա՛չքը քո: Դուրս է գալիս, որ կարո՜տը Միայնության կոկորդում Խցանված ու քարացած՝ Ինքը մա՜հն է իրականում - Այլ ո՛չ թե կյանքն իմացյալ: Հիմա եկե՜լ բարձիս վրա Կծկվե՜լ է մի կարոտ, Ո՞վ իմանա, ի՞նչ կլինի Եվ թե որքա՜ն հյուր կլինի նա ինձ մոտ: Բախտի նման հեռավո՜ր է, Դժոխքի պես՝ տաքարյուն, Այսօր ի՛նձ է հյուրընկալվել Վա՛ղն էլ քեզ մոտ կգա հյուր: Կկրծոտի քո վարսերը, Ինչպես հոգի՜ս է կրծում, Չէ՜, դաժան է այդ մահ-սե՜րը, Սա՜ռը, դատա՜րկ անկողնում: Ահա սա է մահը, հոգիս, Վայրի մի շո՛ւն այլանդակ, Որն ապրում է տիեզերքի՜ Օրենքներին հակառակ: Մեծանո՜ւմ է սեղմվելիս, Փոքրանո՜ւմ է՝ դառնում ցավ, Լայնանո՜ւմ է արտասվելիս, Կաղկանձո՜ւմ է շան նման: Քո իմացած մահը, հոգի՜ս, Դա ոչի՛նչ է - Իմ իմացած մահի դեմ, Երբ գրեցի թե մահ չկա, սիրելի՜ս, Չգիտեի՜, որ կարող եմ մի գիշերում Ես քեզ այդքա՜ն կարոտել… Ս.Ումառ-Հարությունյան |