Ի՞նչ է ցույց տալիս դեմքդ տրտմած, խա՜ռը, անձրևոտ օրերի պատկեր, ու թվո՜ւմ է թե օրերդ անցած, քեզնից հեռացե՜լ թողել են անդեմ: Բայց դու թաքնված պա՜հ ունես դեմքիդ, քո ժպիտի մեջ, քո աչքերում խոր, ասես սպասո՜ւմ ես, որ պիտի ժայթքի, դե՜մքդ ողողվի անհուն կարոտով: Եվ կարտացոլվի հոգիդ քո դեմքում, նորից խա՜ռն օրեր, անձրևոտ պատկեր, կտանի իր հետ օ՜րը սնուցող, հիշողությո՜ւնդ, որ պիտի ապրեր… Հիմա քեզ պե՛տք չեն ձեռքերս-արարիչ, ձեռքե՜րս ինձնից շո՜ւտ են ծերացել, այդպես էլ անո՜ւնդ մնաց շուրթերիս… Եվ ուրիշ ոչի՜նչ և ուրիշ Ոչինչ… Ս.Ումառ-Հարությունյան |