Մի ժամանակակից պոետ էր քայլում այգու ծառուղով ու քթի տակ թնկթնկում.

Դու պոե՜տ ես, իսկ ես ո՛չ,

Դու հարգված ես ամե՜ն տեղ

Իսկ ես հյո՜ւր եմ մի անկոչ:

…Հեռվում տեսավ այգու պահակին, որի ձեռքում բազմաթիվ մահաբեր սուր ատամներ ունեցող սղոց էր, որով էլ փորձում էր մի չորացած ծառ կտրել:

Պոետը վազեց դեպի պահակը, շնչակտուր վրա բերելով.

- Դու հասկանո՞ւմ ես թե ինչ ես անում, այս ծառը պահում է երկնակամարը, դա երկրի սյո՜ւնն է, եթե կտրես երկինքը կընկնի մեզ վրա:

Պահակը, որը կյանքում շա՜տ բան էր տեսել հասկացավ. որ դիմացինը խենթ-խելագար է, վախեցավ ու սղոցը թափահարելով փախավ…

…իսկ այդ նույն ծառը հաջորդ գարնանը ծածկվեց բազմաթիվ կանաչ, փարթամ տերևներով:

Գիշերը այն շա՜տ գեղեցիկ էր, հատկապես կիսալուսինը գլխին: