Կապը կտրած սակարկում է օր ու արևն իմ աշնան,

Արմաղանը չի էլ պարզում՝ որն է կետը իր հատման,

Ժամանակի այս խզվածքում ո՞ր պահին է անրջում

Եվ ինչու՞ է անկարեկից ինձ հոգեհան էլ տանջում։

Այս աշխարհում քանի անգամ լրումի գամ, թե չքվեմ,

Վայելքներում սիրո տեղակ հին մեղքերն իմ չքավեմ,

Թողություն տա, գնամ, հասնեմ մթնակոլոլ այն լույսին,

Ի՞նչ իմանամ, թե մեկ էլ երբ կնշմարեմ նույն կույսին։