Մի պա՜հ աչքս կպավ…

Ադրբեջանի նախագա՜հն էի, մո՜ւշ-մուշ քնել էի Մեհրիբանի ծոցում ու թարսի պես կանացի ձայներից արթնացա:

Մոտեցա պատուհանի տեսնեմ մի 5-6 հազար կին բղավում են, ձեռքերն են թափահարում ինչ-որ բա՜ն են ասում:

Մեկի ձեռքում գլո՜ւխ է, մեկի ձեռքում ո՜տք, մեկը ինչ-որ արյունոտ ձե՜ռք է սեղմել կրծքին, մեկի ափի մեջ հանած աչքեր են…

Ես էլ էդ անտեր լեզուն չե՛մ հասկանում, Մեհրիբանն էլ իմ ինադու մի խռխռացնել ա որ խռխռացնում է…

Անմիջապես կանչեցի Սերժ անունով իմ թարգմանչին, ասում եմ.

- Ա խոխա՜, մի թարգմանի բան հասկանամ:

- Բողոքո՜ւմ են, ասո՜ւմ են մենք մեր տղաների՜ն, ամուսինների՜ն, եղբայրների՜ն ուղարկեցինք Ղարաբաղ, որ մի մարդավայե՜լ-հայավայել շանսատակ անեք, դուք խի՞ բերեցիք էդ ահաբեկիչներին, որ մեզ էս օրը գցեցին:

Ասացի թարգմանի.

- Ա՜յ ժողովուրդ, ա՜խր մի քիչ ըըմբռնումով մոտեցեք հարցին, դա էլ իրանց գործն է, ասել ենք գնացեք ով պատահի մորթեք, նրանց էլ դուք եք պատահել, մորթել են, ամեն մորթվածի համար 200 դոլար կստանաք:

Մեհրիբանը, որ դոլարի անուն լսեց տեղից վեր թռավ ու վազեց պատուհանի մոտ բղավեց.

- Ոչ մի դոլար, մենք ի՞նչի տեր ենք:

Շուռ եկավ դեպի ինձ ու որ թարգմանիչ Սերժին տեսավ ավելի բարձր բղավեց.

- Իշալլա՜հ, էս իմ օղորմածիկ հերն ա:

Հասավ ու կերավ թարգմանչիս:

Արթնացա քրտնքի մեջ կորած, հեռուստացույցով Արծրունն էր խոսում.

- …միևնույն է հաղթելո՜ւ ենք:

Տեսնես ի՞նչ է նշանակում: