Մինչև սպասենք «սրա՜ն-նրան», թուրք շները մեզ կուտեն, Բայց չգիտե՞ն՝ հին ոսկոր ենք- Կոկորդներում կկանգնենք: Իմ սուրբ Հողը, որ դարեդար քարից հաց է աճեցրել Դղրդում է արկերի տակ- Թուրք լեշերով է պատվել: Հաղթելու ենք, ո՞վ չգիտի, ո՞վ է մի պահ կասկածում, Ցա՜վը մե՛կն է՝ այդ լեշերին Որտե՞ղ, ո՞նց ենք թաղելու: Քաջ Զինվորիս հուժկու բազկին ո՞վ լինի որ դիմանա. - Հարազա՜տս, դու կոտորի՛ր, Իսկ լեշե՜րը գայլի բաժին կդառնան: Ս. Հարությունյան |