Մե՜նք գլխիկոր ու անխո՛ս

Ուրացա՜նք մեր Աստվածներին Հեթանոս:

Եվ մեր Ցա՜վը մեզ հետ եկող դեռ դարերի խորքերի՜ց

Կարծես բնա՜վ չ՛ի էլ ուզում տարազատվել մեզանից:

Մեր պատի՛ժն է, որքա՞ն պետք է դեռ տանջվենք

Եվ ո՞վ գիտի թե դեռ ինչե՜ր կքաշենք…

Ո՛չ շուն դարձանք, ասեմ ո՛չ էլ շան որդի՜,

բայց հասկացա՜նք՝

Ուրացո՜ղը այս աշխարհում տեղ չունի:

Մե՜նք գաղթական, մե՜նք փախստական,

Անտո՜ւն, անտե՜ր որդիներ,

- Աստծո ուժին ապավինե՛նք,

Փորձությո՜ւն է, -

Կասի վեղար գլխին դրած մի տերտեր…