Միջնադարյան Ֆրանսիայում ամուսնացած տղամարդուն՝ լինի քաղաքաբնակ, թե գյուղացի, լինի «եղջյուրակիր» ամուսին կամ կնոջը հնազանդեցնել չկարողացող անձնավորություն, մերկացրել են, նստեցրել էշին՝ դեմքով՝ պոչի կողմը ու ման են տվել քաղաքում կամ գյուղում: Այս ստորացուցիչ պատիժը Ֆրանսիայում կիրառվել է մինչև միապետության տապալումը: 1556 թվականին Հենրիխ 2-րդ թագավորը, հետևելով հասրակության մեջ բարոյականություն հաստատել ձգտող՝ բողոքականություն ընդունած պետությունների օրինակին, պատերազմ է սկսել «այն կանանց դեմ, ովքեր պահպանում են արտաամուսնական կապի արդյունք հղիությունը: Այս որոշմանը հետևել է հասարակաց տների, խաղատների փակումն ամբողջ երկրում, որի արդյունքում կանանց սոցիալական դրությունը վատացել է: Ամուսնական անհավատարմության մեջ կնոջը «բռնած» ամուսինն իրավունք է ունեցել սպանել նրան նույնիսկ այն դեպքում, եթե նա հղի է: Այդպիսի կնոջը դատարանը դատապարտել է ջրահեղձությամբ մահապատժի: Միջնադարյան սովորույթների ժողովածուն վկայում է, որ տղամարդը հանցագործ չի համարվել, եթե կնոջն ուժեղ քոթակել է, բայց չի սպանել: Արդենբուրգում, որը ներկայիս Բրյուգեն է, թույլատրելի է համարվել, որ ամուսինը ներքևից վերև կտրի կնոջը և տաքանա նրա արյամբ: Դա հանցանք չի համարվել, թե տաքանալուց հետո ամուսինը կարել է իր կտրածն ու կինը ողջ է մնացել: |