Քանի ուրվագծեմ աղուրները տողիս, Աղի արցունք թափեմ և ածանցեմ դողին, Երկու անեմ մեկս ու մեջ անեմ հոգիս, Ժամանակի հարց է, երբ կփարվեմ հողին։ Խոտոր գնամ նույնն են կորություն ու ճկվածք, Ծղրտոցից հետո ցավից դարձյա՞լ ճչամ, Նշանառուն էլի անականիս՝ անաչք, Նշավակել, ապա կրակել է․․․ չկամ։ Ինձ չփնտրեք կյանքի անուր հորձանուտում, Աղեղնաձև միայն կողաշարս էր ջարդված, Ձեր հուշերում նայեք՝ երկրամայրն է ուտում Հանգիս փշրանքները՝ ասույթ ու տաղ, դարձվածք։ |