Կարոտի նման անձև է… Աչքի նման թա՜ց, - Ասես հույզերի մի երկա՜ր անձրև է Անընդհատ թափվում ցած… Եվ հա՜մն է ուրիշ… Եվ հո՜տն ու բույրը, (Հիշո՞ւմ եք, վաղո՜ւց, շա՜տ վաղուց զգացած Առաջին սիրո առաջին համբույրը…) Բուխարու մեջ գցած խնձորի նման Թա՜նձր է, մածուցի՜կ, Ասես, թե կոկորդովդ սիրտդ է մտնում Չքնաղ մի էա՜կ, Ասես, մարմինդ մի բան է այրում՝ Պահանջող շոյա՜նք ու գգվանք… Ասես խնդրում է իրեն հասկանալ, Ըմբոշխնել ձայնը հույզի՜, թրթիռի՜, Ասես հուշում է, որ հեղինակը՝ Մի խենթ սիրահար, - Ծառան չէ Մտքի կամ բառի… Ասես, թե քո՛ւնն է մոտենում դանդաղ, Փորձո՛ւմ է ծածկել մեղքը հուշերի, (Ակամա Հիշում ես ինչպես մի անգամ Մի կույսի կուրծքը կրքոտ շոյեցիր): Աշխարհում չկա՛ մեղքերի քանակ, Մեղքեր չափելու սանդղա՛կ էլ չկա, Իսկ դու՝ Քույրիկս, այսպես անաչառ Հատ-հատ դատում ես Եվ «կա՜» -ն Եվ «չկա՛» -ն… Տողատակերից դեմքեր են ելնում Ճերմա՜կ ու հրաչք, Սև ու երկդիմի… … Մեկ «տիկին» Եվա՛ն է լրիվ մերկանում, … Մեկ լսվում է խո՜ւլ հոգոցն Ադամի: Մեկ էլ թվում է, թե ցո՛ւրտ է… Իրիկնամո՜ւտ, Սրտիդ պատերին բո՛ւքն է շառաչում, Մեկ էլ թվում է, թե Բաքոսը հարբած Քնած հուշերդ է Մեկ-մեկ գլխատում… Կապա՛նք են դառնում լեզուդ ու սիրտդ, Քեզ պատեպատ ես զարկում անխնա, Տանջա՛նք են դառնում Եվ բա՛ռը, Եվ մի՜տքը… Փորձում ես ներկայից հեռանալ: …Ո՞ր ցավը տանել, Ո՞ր ցավը թողնել, Ո՞ր հուշին փրկել, Որի՞ն մոռանալ: … Կարոտի նման անձև է… Աչքի նման թա՜ց, - Ասես հույզերի մի երկար անձրև է Անընդհատ թափվում ցած… … Եվ հա՜մն է ուրիշ, … Եվ հո՜տն ու բույրը, Եվ ցա՛վն է ուրիշ, Եվ գո՜ւթն ու թույնը… Չարին՝ թշնամի, Բարուն՝ բարեկամ… Ահա՜, Այսպիսին է Քույրս՝ Չքնաղ Պոեզիան… Ս. Հարությունյան |