Թե ինչե՞ր տեսա մարդկային հոգում

թվաց կլռեմ երկա՜ր ժամանակ,

սակայն լուռ սիրո՜ւմ են,

իսկ բարձր ատո՛ւմ,

լուռ տառապո՜ւմ են –

բարձր անիծո՛ւմ,

Ես ո՛չ լռում եմ ու ո՛չ էլ գոչում-

Լո՜ւռ մտորում եմ, թե այս ո՞նց եղավ,

որ մարդ արարածի հոգին անապակ

դարձավ անապատ…

*

«Նարեկ» կարդացի բորենիներին,

երբ բորենիները մագիլներն էին սրում

ժայռերիս վրա,

Բուսակերության դասեր տվեցի

սոված առյուծին,

երբ առյուծն իր ագահ սոված աչքերով

եղնիկ էր փնտրում քերծերիս վրա:

Շրթունքս հպա՜ծ օձի շւրթերին

կյա՛նքս պատմեցի իմ հազարամյա անաղարտ լեզվով,

երբ օձը սողո՜ւմ էր դեպի տունը իմ

ուր զավակնե՜րս էին քնած անվրդով:

Այս վերջի՜ն տարում

այնքա՜ն բան տեսա մարդկային հոգում, որ

… արտասուք դարձա երկնքի կրծքին՝

վերից նայելով թվաբանական պրոգրեսիայի

խղճուկ օրենքով աճող փոսերին:

Ու մեկը չկա՜ր ողջ մոլորակում, որ ձե՛ռքս բռներ

կամ էլ սո՛ւր դներ՝

ձեռքս զբաղեցներ,

որ չթերթեի իմ Սուրբ էջերը մարդկային թերմացք թշնամու առաջ…

Ո՜ւ …

Չկա՜ր բանաստեղծը, որ պիտի գրեր,

թե համայն աշխարհի ամբիոնին թառա՜ծ -

լեզվով հայերեն Բլբուլն էր երգում,

…ու երգերում մա՜հ,

…ու երգերում ցա՜վ

…ու երգերում դա՜վ,

երբ հազարավոր չղջիկներ սոված

վրա տվեցին ու

Բլբուլն ընկա՜վ…

*

Ես սո՛ւր ստեղծեցի-

Սուրն ինձ կործանեց,

Ես բա՛ր ստեղծեցի՝

Բարը ինձ խեղդեց,

Օ՜ձ տաքացրեցի գրկումս սեղմած

ու հենց ինձ խայթեց

Օ՜ձը… իր կապույտ աչքերով անթարթ:

Վե՛ր կկենամ ընկած տեղից,

Ոտքի՛ վրա կկանգնեմ,

Արյան ծարավ ծե՜ր, անհեռատե՜ս վայրագներին

Դեռ բլբուլի իմ երգե՜րը կերգեմ:

Ուժ տվողն ինձ իմ վերքե՜րն են՝

թա՜րմ, սպիացա՜ծ, դարավո՜ր,

Հույսս հմուտ իմ ձեռքե՜րն են,

Աստվածային իմ մտքե՜րն են՝

Աստղերից պայծառ,

Արևից հզոր…