Ա՜խ, մոռացկո՜տ եմ դարձել վերջերս, Դե՜մքդ չեմ հիշում, Նույնիսկ աչքե՜րդ, Հենվել եմ հիմա մի բարակ ծառի Չեմ հիշում ստրո՞ւկ էի թե՞ գերի՜… Ի՜նչ-որ մի բանի: Ի՜նչ-որ մի բանի՝ շատ կարճ անուն էր, Ա՜խ, հիշողությունս հոգի կհանի, Մերկ ծառի վրա վայո՜ւմ է քամին. Ծառը էլ սոսափում՝ …Ամե՜ն ինչ կանցնի՜ Ամե՜ն ինչ կանցնի՜: * * * Մի ճնճղուկ նստեց մերկացած ծառին, Ծառն ասաց. - Ծա՜նր ես, ծա՜նր ես, հեռացի՛ր: Ճնճղուկը սիրում էր նստել այդ ծառին- Թռա՜վ, հեռացա՜վ՝ Չուզեց նեղացնել սիրած էակին: Նայեցի՜, սի՜րտս կարծես կոտրեցին… Ճնճղուկը թևում էր ե՜տ-ե՜տ նայելով, Ուշադի՜ր չէր Ճնճղուկն ու անգո՜ւթ բազեին Կո՜ւլ գնաց արցունքով լցված աչքերով: * * * Ա՜խ, մոռացկո՜տ եմ դարձել վերջերս, Չե՛մ հիշում երեկ թե ի՞նչ խոստացա, Հիշո՜ւմ եմ ընթացքն իմ ճանապարհի- Այդ բառից մինչև փոսը մոտակա: Փոսում համրությո՜ւն էր ականջը ծակող, Ամո՜թ ու մե՜ղք կար իրար շաղախված, Փոսում դատարկությո՜ւնն էր՝ ինչպես մի անոթ, Որից ցնդե՜լ էր բառն այդ անիծված: * * * Միգուցե ների՞ ընթերցողը ինձ, Այդ բառը դարձա՜վ օտար ինձ համար, Բայց շա՜տ եմ ուզում հիշել այն նորից, Ո՛չ մի կերպ չի՛ ստացվում Վկա՜ է Աստված … |