Կա՛նգ առ մի պահ,

Խորհի՛ր մեկ վայրկյան,

գրիչդ դիր տեղը՝ գրպանդ,

այդ ինչո՞ւ դեմքդ դարձավ խղճահար…

հետո ի՞նչ,

որ հայի գերեզմանաքարին,

մի ազգանուն է գրված ռուսատառ:

Ոչ հանգիստդ են խլել

և ո՛չ էլ հողդ,

ո՛չ էլ լեզուդ են կտրել նենգաբար,

մի պտղունց աղ է

լցվե՜լ,

քարացե՜լ

բազմամյա վերքերիդ վրա:

Բերանիդ կապանքները

բա՛ց արա,

դիմացդ ոսոխ չէ վայրենի,

չէ՞ որ պոետ ես,

ոչ թե աճպարար,

տառդ խլել է ինչ որ քաղքենի…

Ցավում ես, գիտե՜մ,

տառդ ստեղծողի

անունով հայտնի ազգանունն է խորթ,

դու մի ճնճղուկ չես,

արծի՛վ ես վայրի,

դեռ կդիմանաս ցավերին ծանոթ:

Գրիչով քարի վրա չեն գնա,

խոսքո՛վ է ծակվում ցանկացած քարը,

թեկուզ օտարի տառով էլ կարդաս,

հզոր է մնում

հայկական բառը:

Հայոց քո լեզուն

հարո՛ւստ է այնքան,

այնքան հզո՛ր է,

այնքա՛ն անմեհի,

որ իր տառերով,

որ իր բառերով,

իր հոլովներով,

նախանձն է շարժում

եղած ու չեղած բոլոր ազգերի…

Վա՛յր դիր գրիչդ

ա՛չքդ բաց արա,

քանդի՛ր բերանիդ կապանքները,

թո՛ղ հայերենը լեզվիդ դողդողա,

թո՛ղ հայերենը լեզվիդ շողշողա,

թո՛ղ հայերենով խենթ ու խելագար

հնչեն աղոթքնե՜ր,

խոստովանանքնե՜ր,

թո՛ղ հայերենով ելնեն երկինքներ,

թո՛ղ հայերենով երկնից իջնեն վար ...

Հետո ի՞նչ

որ հայի մի գերեզմանաքարին

Մի ազգանուն է գրված ռուսատառ: