Բառերը միջուկ ունեն,

Ունեն նրանք շապիկ,

Որպեսզի սաղմին հասնես,

Սերմիր այն հատիկ-հատիկ:

Շաղ տուր դու նրանց հողին,

Թող վրան անձրև տեղա,

Արևը շողերը փռի,

Տաքը հունդերին տա:

Ցերեկը գիշեր դառնա,

Երկուսը միասին` օր,

Լինի լուսինը վկա,

Բառի ծնունդին նոր:

Մայրացող հողում ծիլը

Թող որոշ դարձյալ մնա,

Որպեսզի պատեհ պահին,

Երբ կանչեն, արձագանք տա:

Գուղձերը մի կողմ հրի,

Տեղ բացի ձեռաց համար,

Կախվի մահիկից կեռ,

Ուժ տա թևքերին բարակ:

Իսկ հենց օրն աչքը բացի,

Արեգն ընկնի ճամփա,

Բռնվի արդեն շողքից,

Եվ ելնի հողից կամաց:

Եվ ելնեն հերթով, հուշիկ,

Շարվեն մեկմեկու դիմաց,

Թիկունքով իրար, մոտիկ,

Հագած հանդերձներ կանաչ...

Գորգն այս ո՞ւմ կամքով հյուսվեց,

Սերմին ո՞վ ընծայեց կյանք,

Որպեսզի Էությունը տեսնենք,

Իմաստին հասու դառնանք:

ՀԱՆԳՐՎԱՆ շարքից